| گفت با صید قفس، مرغ چمن | که گل و میوه، خوش و تازه رس است | |
| بگشای این قفس و بیرون آی | که نه در باغ و نه در سبزه، کس است | |
| گفت، با شبرو گیتی چکنم | که سحر دزد و شبانگه عسس است | |
| ای بسا گوشه، که میدان بلاست | ای بسا دام، که در پیش و پس است | |
| در گلستان جهان، یک گل نیست | هر کجا مینگرم، خار و خس است | |
| همچو من، غافل و سرمست مپر | قفس، آخر نه همین یک قفس است | |
| چرخ پست است، بلندش مشمار | اینکه دیدیش چو عنقا، مگس است | |
| کاروان است گل و لاله بباغ | سبزه‌اش اسب و صبایش جرس است | |
| ز گرفتاری من، عبرت گیر | که سرانجام هوی و هوس است | |
| حاصل هستی بیهوده‌ی ما | آه سردی است که نامش نفس است | |
| چشم دید این همه و گوش شنید | آنچه دیدیم و شنیدیم بس است |