| گربه‌ی پیری، ز شکار اوفتاد | زار بنالید و نزار اوفتاد | |
| ناخنش از سنگ حوادث شکست | دزد قضا و قدرش راه بست | |
| از طمع و حمله و پیکار ماند | کارگر از کار شد و کار ماند | |
| کودک دهقان، بسرش کوفت مشت | مطبخیش هیمه زد و سوخت پشت | |
| گربه‌ی همسایه، دمش را گزید | از سگ بازار، جفاها کشید | |
| بسکه دمی خاک و دمی آب ریخت | از تنش، آن موی چو سنجاب ریخت | |
| تیره شد آن دیده‌ی آئینه‌وار | گرسنه ماند، آن شکم بیقرار | |
| از غم کشک و کره، خوناب خورد | در عوض شیر، بسی آب خورد | |
| دوده نمیسود به گوش و به دم | حمله نمیکرد به دیگ و به خم | |
| حیله و تزویر، فراموش کرد | گربه‌ی پیر فلکش، موش کرد | |
| مایه‌ی هستیش، ز تن رفته بود | نیروی دندان و دهن رفته بود | |
| گربه چو رنجور و گرفتار شد | موش بد اندیش، در انبار شد | |
| در همه جا خفت و به هر سو نشست | بند ز هر کیسه و انبان گسست | |
| گربه چو دید آن ره و رسم تباه | پای کشان، کرد به انبار راه | |
| گفت بخود، کاین چه در افتادنست | تا رمقی در دل و جان در تن است | |
| زنده‌ام و موش نترسد ز من! | مرده‌ام از کاهلی خویشتن | |
| گر چه نمییدم از دست، کار | آگهم از کارگه روزگار | |
| گر چه مرا نیروی پیکار نیست | موش از این قصه، خبردار نیست | |
| به که از امروز شوم کاردان | تا که به کاری بردم آسمان | |
| گر که بینم سوی موشان بخشم | جمله بیندند ز اندیشه چشم |