| چه زن، چه مرد، کسی شد بزرگ و کامروا | که داشت میوه‌ای از باغ علم، در دامان | |
| به رسته‌ی هنر و کارخانه‌ی دانش | متاعهاست، بیا تا شویم بازرگان | |
| زنی که گوهر تعلیم و تربیت نخرید | فروخت گوهر عمر عزیز را ارزان | |
| کیست زنده که از فضل، جامه‌ای پوشد | نه آنکه هیچ نیرزد، اگر شود عریان | |
| هزار دفتر معنی، بما سپرد فلک | تمام را بدریدیم، بهر یک عنوان | |
| خرد گشود چو مکتب، شدیم ما کودن | هنر چو کرد تجلی، شدیم ما پنهان | |
| بساط اهرمن خودپرستی و سستی | گر از میان نرود، رفته‌ایم ما ز میان | |
| همیشه فرصت ما، صرف شد درین معنی | که نرخ جامه‌ی بهمان چه بود و کفش فلان | |
| برای جسم، خریدیم زیور پندار | برای روح، بریدیم جامه‌ی خذلان | |
| قماش دکه‌ی جان را، بعجب پوساندیم | بهر کنار گشودیم بهر تن، دکان | |
| نه رفعتست، فساد است این رویه، فساد | نه عزتست، هوانست این عقیده، هوان | |
| نه سبزه‌ایم، که روئیم خیره در جر و جوی | نه مرغکیم، که باشیم خوش بمشتی دان | |
| چو بگرویم به کرباس خود، چه غم داریم | که حله‌ی حلب ارزان شدست یا که گران | |
| از آن حریر که بیگانه بود نساجش | هزار بار برازنده‌تر بود خلقان | |
| چه حله‌ایست گرانتر ز حیلت دانش | چه دیبه‌ایست نکوتر ز دیبه‌ی عرفان | |
| هر آن گروهه که پیچیده شد بدوک خرد | به کارخانه‌ی همت، حریر گشت و کتان | |
| نه بانوست که خود را بزرگ میشمرد | بگوشواره و طوق و بیاره‌ی مرجان | |
| چو آب و رنگ فضیلت بچهره نیست چه سود | ز رنگ جامه‌ی زربفت و زیور رخشان | |
| برای گردن و دست زن نکو، پروین | سزاست گوهر دانش، نه گوهر الوان |