| ز دامی دید گنجشگی همائی | همایون طالعی، فرخنده رائی | |
| نه پایش مانده اندر حلقه‌ی دام | نه یکشب در قفس بگرفته آرام | |
| نه دیده خواری افتادگان را | نه بندی گشتن آزادگان را | |
| نه فکریش از برای آب و دانه | نه اندوهیش بهر آشیانه | |
| نه غافل گشته هیچ از رسم و رفتار | نه با صیادش افتاده سر و کار | |
| نه تیری بر پر و بالش نشسته | نه سنگ فتنه، اندامش شکسته | |
| بکرد آن صید مسکین، ناله آغاز | که ای اقبال بخش تند پرواز | |
| مرا بین و رها کن خودپرستی | خمار من نگر، بگذار مستی | |
| چنان در بند سختم بسته صیاد | که می‌نتوانم از دل کرد فریاد | |
| چنان تیره است در چشم من این دام | که نشناسم صباح روشن از شام | |
| چنان دلتنگم ازین محبس تنگ | که گوئی بسته‌ام در حصنی از سنگ | |
| نه دارم دست دام از هم گسستن | نه کارآگاهی از دام جستن | |
| مشوش گشته از محنت، خیالم | شده ژولیده ز انده، پر و بالم | |
| غبار آلوده‌ام، از پای تا سر | بخون آغشته‌ام، از پنجه تا پر | |
| ز اوج آسمان، لختی فرود آی | بتدبیری ز پایم بند بگشای | |
| بگفت، ای پست طالع، ما همائیم | کجا با تیره‌روزان آشنائیم | |
| سحرگه، چون گذر زان ره فتادش | پریشان صید، باز آواز دادش | |
| که، ای پیرو شده آز و هوی را | درین بیچارگی، دریاب ما را | |
| از آن میترسم، ای یار دلفروز | که گردم کشته تا پایان امروز | |
| مرا هم هست امید رهیدن | بمانند تو، در گردون پریدن |