| چه نامی، چون نماند از من نشانی | چه جان بخشی، چو باقی نیست جانی | |
| کسی کش دایه‌ی گیتی دهد شیر | شود هم در زمان کودکی پیر | |
| چو این پیمانه را ساقی است گردون | بباید خورد، گر شهد است و گر خون | |
| از آن دفتر که نام ما زدودند | شما را صفحه‌ی دیگر گشودند | |
| ازین پژمردگی، ما را غمی نیست | که گل را زندگانی جز دمی نیست |