| من همی بینم جلال اندر جلال | تو چه می‌بینی، بجز وهم و خیال | |
| من همی بینم بهشت اندر بهشت | تو چه می‌بینی، بغیر از خاک و خشت | |
| چون سرشتم از گل است، از نور نیست | گر گلم ریزند بر سر، دور نیست | |
| گنجها بردم که ناید در حساب | ذره‌ها دیدم که گشته است آفتاب | |
| عشق حق، در من شرار افروخته است | من چه میدانم که دستم سوخته است | |
| چون مرا هجرش بخاکستر نشاند | گو بیفشان، هر که خاکستر فشاند | |
| تو، همی اخلاص را خوانی جنون | چون توانی چاره کرد این درد، چون | |
| از طبیبم گر چه می‌دادی نشان | من نمی‌بینم طبیبی در جهان | |
| من چه دانم، کان طبیب اندر کجاست | میشناسم یک طبیب، آنهم خداست |