| تاجری در کشور هندوستان | طوطی زیبا خرید از دوستان | |
| خواجه شد در دام مهرش پای بند | دل ز کسب و کار خود، یکباره کند | |
| در کنار او نشستی صبح و شام | نه نصیحت گوش کردی، نه پیام | |
| تا شد آن طوطی، برای سودگر | هم رفیق خانه، هم یار سفر | |
| هر زمانش، زیر پا شکر فشاند | گاه بر دوش و گهی بر سر نشاند | |
| بزم، خالی شد شبی از این و آن | خانه ماند و طوطی و بازارگان | |
| گفت سوداگر بطوطی، کای عزیز | خواب از من برده ادراک و تمیز | |
| چونکه امشب خانه از مردم تهی است | خفتن ما هر دو، شرط عقل نیست | |
| نوبت کار است، اهل کار باش | من چو خفتم، ساعتی بیدار باش | |
| دخمه بسیار است، این ویرانه را | پاسبانی کن یک امشب، خانه را | |
| چون نگهبان بهر سو کن نظر | بام کوتاهست، گر بسته است در | |
| طوطیک پر کرد زان گفتار، گوش | شد سراپا از برای کار، هوش | |
| سودگر خفت و ز شب پاسی گذشت | هم قفس، هم خانه، قیراندود گشت | |
| برفکند از گوشه‌ای، دزدی کمند | شد بزیر آهسته از بام بلند | |
| موش در انبار شد، دهقان کجاست | بیم طوفانست کشتیبان کجاست | |
| هر چه دید و یافت، چون ارزنش چید | غیر انبان شکر، کان را ندید | |
| کرد همیانها تهی، آن جیب بر | زانکه جیب خویش را میخواست پر | |
| دزد، بار خویش بست و شد روان | خانه‌ی خالی بماند و پاسبان | |
| صبحدم برخاست بازرگان ز خواب | حجره‌ها را دید، بی فرش و خراب | |
| خواست کز همسایه گیرد کوزه‌ای | گشت یکساعت برای موزه‌ای |