| کودکی گفت: مسکن تو کجاست | گفتم: آنجا که هیچ مسکن نیست | |
| رقعه، دانم زدن به جامه‌ی خویش | چه کنم، نخ کم است و سوزن نیست | |
| خوشه‌ای چند میتوانم چید | چه توان کرد، وقت خرمن نیست | |
| درسهایم نخوانده ماند تمام | چه کنم، در چراغ روغن نیست | |
| همه گویند پیش ما منشین | هیچ جا، بهر من نشیمن نیست | |
| بر پلاسم نشانده‌اند از آن | که مرا جامه، خز ادکن نیست | |
| نزد استاد فرش رفتم و گفت | در تو فرسوده، فهم این فن نیست | |
| همگنانم قفا زنند همی | که ترا جز زبان الکن نیست | |
| من نرفتم بباغ با طفلان | بهر پژمردگان، شکفتن نیست | |
| گل اگر بود، مادر من بود | چونکه او نیست، گل بگلشن نیست | |
| گل من، خارهای پای من است | گر گل و یاسمین و سوسن نیست | |
| اوستادم نهاد لوح بسر | که چو تو، هیچ طفل کودن نیست | |
| من که هر خط نوشتم و خواندم | بخت با خواندن و نوشتن نیست | |
| پشت سر اوفتاده‌ی فلکم | نقص حطی و جرم کلمن نیست | |
| مزد بهمن همی ز من خواهند | آخر این آذر است، بهمن نیست | |
| چرخ، هر سنگ داشت بر من زد | دیگرش سنگ در فلاخن نیست | |
| چه کنم، خانه‌ی زمانه خراب | که دلی از جفاش ایمن نیست |