| همه رنگ و صفا و جلوه و بوی | همه پاکیزه و شاداب نیکوی | |
| سحرگاهی در آن فرخنده گلزار | شد از شوریدگی، مرغی گرفتار | |
| دلش چون حبسگاهش غمگن و تنگ | غم‌انگیزش نوا و سوگ آهنگ | |
| بزندان حوادث، هفته‌ها ماند | ز فصل بینوائی، نکته‌ها خواند | |
| قفس آرامگاهی، تیره‌روزی | به آه آتشین، کاشانه سوزی | |
| پرش پژمرده، از خونابه خوردن | تنش مسکین ز رنج دام بردن | |
| نه هیچش الفتی با دانه و آب | نه هیچش انس با آسایش و خواب | |
| که اندر بند بگرفتست آرام؟ | کدامین عاقل آسوده است در دام؟ | |
| گران آید به کبکان و هزاران | گرفتاری بهنگام بهاران | |
| بر او خندید مرغ صبحگاهی | که تا کی رخ نهفتن در سیاهی | |
| من، ای شوریده، گشتم هر چمن را | شنیدم قصه‌ی هر انجمن را | |
| گرفتم زلف سنبل را در آغوش | فضای لانه را کردم فراموش | |
| سخن‌ها با صبا و ژاله گفتم | حکایت‌ها ز سرو و لاله گفتم | |
| زمردگون شده هم جوی و هم جر | فراوان است آب و میوه‌ی تر | |
| ریاحین در گلستان میهمانند | بکوه و دشت، مرغان نغمه خوانند | |
| صلا زن همچو مرغان سحرگاه | که صبح زندگی شام است ناگاه | |
| بگفت، ایدوست، ما را بیم جان است | کجا آسایش آزادگان است | |
| تو سرمستی و ما صید پریشان | تو آزادی و ما در بند فرمان | |
| فراخ این باغ و گل خوش آب و رنگست | گرفتاریم و بر ما عرصه تنگست | |
| تو جز در بوستان، جولان نکردی | نظر چون من، بدین زندان نکردی |