| شنیدم بود در دامان راغی | کهن برزیگری را، تازه باغی | |
| بپاکی، چون بساط پاک بازان | به جانبخشی، چو مهر دلنوازان | |
| بچشمه، ماهیان سرمست بازی | بسبزه، طائران در نغمه‌سازی | |
| صفیر قمری و بانگ شباویز | زمانی دلکش و گاهی غم‌انگیز | |
| بتاکستان شده، گنجشک خرسند | ز شیرین خوشه، خورده دانه‌ای چند | |
| شده هر گوشه‌اش نظاره گاهی | ز هر سنگیش، روئیده گیاهی | |
| جداگانه بهر سو رنگ و تابی | بهر کنجی، مهی یا آفتابی | |
| یکی پاکیزه رودی از بیابان | روان گشته بدامان گلستان | |
| فروزنده چنان کز چرخ، انجم | گریزنده چنان کز دیو، مردم | |
| چو جان، ز آلودگیها پاک گشته | به آن پاکی، ندیم خاک گشته | |
| شتابنده چو ایام جوانی | جوانی بخش هستی رایگانی | |
| رونده روز و شب، اما نه‌اش جای | دونده همچنان، اما نه‌اش پای | |
| چو چشم پاسبان، بیخواب مانده | چو گیسوی بتان، در تاب مانده | |
| جهنده همچو برق، اما نه آتش | خروشنده چو رعد، اما نه سرکش | |
| ز کوه آورده در دامن، بسی سنگ | چو یاقوت و زمرد، گونه‌گون رنگ | |
| بهاری ابر، گوهر دانه میکرد | صبا، گیسوی سنبل شانه میکرد | |
| نموده غنچه‌ی گل، خنده آهنگ | که در گلشن نشاید بود دلتنگ | |
| گرفته تنگ، خیری نسترن را | که یکدل میتوان کردن دو تن را | |
| بیکسو، ارغوان افروخته روی | ز ژاله بسته، مروارید بر موی | |
| شکفته یاسمین از طیب اسحار | نهفته غنچه زیر برگ، رخسار |