| سفره‌ی ما از خورش و نان، تهی است | در ده ما، بس شکم ناشتاست | |
| گه نبود روغن و گاهی چراغ | خانه‌ی ما، کی همه شب روشناست | |
| زین همه گنج و زر و ملک جهان | آنچه که ما راست، همین بوریاست | |
| همچو منی، زاده‌ی شاهنشهی است | لیک دو صد وصله، مرا بر قباست | |
| رنجبر، ار شاه بود وقت شام | باز چو شب روز شود، بی‌نواست | |
| خرقه‌ی درویش، ز درماندگی | گاه لحاف است و زمانی عباست | |
| از چه، شهان ملک ستانی کنند | از چه، بیک کلبه ترا اکتفاست | |
| پای من از چیست که بی موزه است | در تن تو، جامه‌ی خلقان چراست | |
| خرمن امساله‌ی ما را، که سوخت؟ | از چه درین دهکده قحط و غلاست | |
| در عوض رنج و سزای عمل | آنچه رعیت شنود، ناسزاست | |
| چند شود بارکش این و آن | زارع بدبخت، مگر چارپاست | |
| کار ضعیفان ز چه بی رونق است | خون فقیران ز چه رو، بی بهاست | |
| عدل، چه افتاد که منسوخ شد | رحمت و انصاف، چرا کیمیاست | |
| آنکه چو ما سوخته از آفتاب | چشم و دلش را، چه فروغ و ضیاست | |
| ز انده این گنبد آئینه‌گون | آینه‌ی خاطر ما بی صفاست | |
| آنچه که داریم ز دهر، آرزوست | آنچه که بینیم ز گردون، جفاست | |
| پیر جهاندیده بخندید کاین | قصه‌ی زور است، نه کار قضاست | |
| مردمی و عدل و مساوات نیست | زان، ستم و جور و تعدی رواست | |
| گشت حق کارگران پایمال | بر صفت غله که در آسیاست | |
| هیچکسی پاس نگهدار نیست | این لغت از دفتر امکان جداست |