| برزگری پند به فرزند داد | کای پسر، این پیشه پس از من تراست | |
| مدت ما جمله به محنت گذشت | نوبت خون خوردن و رنج شماست | |
| کشت کن آنجا که نسیم و نمی است | خرمی مزرعه، ز آب و هواست | |
| دانه، چو طفلی است در آغوش خاک | روز و شب، این طفل به نشو و نماست | |
| میوه دهد شاخ، چو گردد درخت | این هنر دایه‌ی باد صباست | |
| دولت نوروز نپاید بسی | حمله و تاراج خزان در قفاست | |
| دور کن از دامن اندیشه دست | از پی مقصود برو تات پاست | |
| هر چه کنی کشت، همان بدروی | کار بد و نیک، چو کوه و صداست | |
| سبزه بهر جای که روید، خوش است | رونق باغ، از گل و برگ و گیاست | |
| راستی آموز، بسی جو فروش | هست در این کوی، که گندم نماست | |
| نان خود از بازوی مردم مخواه | گر که تو را بازوی زور آزماست | |
| سعی کن، ای کودک مهد امید | سعی تو بنا و سعادت بناست | |
| تجربه میبایدت اول، نه کار | صاعقه در موسم خرمن، بلاست | |
| گفت چنین، کای پدر نیک رای | صاعقه‌ی ما ستم اغنیاست | |
| پیشه‌ی آنان، همه آرام و خواب | قسمت ما، درد و غم و ابتلاست | |
| دولت و آسایش و اقبال و جاه | گر حق آنهاست، حق ما کجاست | |
| قوت، بخوناب جگر میخوریم | روزی ما، در دهن اژدهاست | |
| غله نداریم و گه خرمن است | هیمه نداریم و زمان شتاست | |
| حاصل ما را، دگران می‌برند | زحمت ما زحمت بی مدعاست | |
| از غم باران و گل و برف و سیل | قامت دهقان، بجوانی دوتاست |