| بدین دست، دژخیم پیشم کشد | بنزدیکی دست خویشم کشد | |
| بدست از قفا، دست بندم زنند | کشند و بجائی بلندم زنند | |
| بدانم، در آن جایگاه بلند | که بیند گزند، آنکه خواهد گزند | |
| بجز پستی، از آن بلندی نزاد | کسی را چنین سربلندی مباد | |
| بد من که اکنون شریک من است | پس از مرگ هم، مرده ریگ من است | |
| بهر جا نهم پا، درین تیره جای | فتاده است آن کشته‌ام پیش پای | |
| ز وحشت بگردانم ار سر دمی | ز دنبالم آهسته آید همی | |
| شبی، آن تن بی روان جان گرفت | مرا ناگهان از گریبان گرفت | |
| چو دیدم، بلرزیدم از دیدنش | عیان بود آن زخم بر گردنش | |
| نشستم بهر سوی، با من نشست | اشارت همی کرد با چشم و دست | |
| چو راه اوفتادم، براه افتاد | چو باز ایستادم، بجای ایستاد | |
| در بسته را از کجا کرد باز | چو رفت، از کجا باز گردید باز | |
| سرانجام این کار دشوار چیست | درین تیرگی، با منش کار چیست | |
| نگاهش، هزارم سخن گفت دوش | دل آگاه شد، گر چه نشنید گوش | |
| شبی گفت آهسته در گوش من | که چو من، ترا نیز باید کفن | |
| چنین است فرجام بد کارها | چو خاری بکاری، دمد خارها | |
| چنین است مرد سیاه اندرون | خطایش ره و ظلمتش رهنمون | |
| رفیقی چو کردار بد، پست نیست | که جز در بدی، با تو همدست نیست | |
| چنین است مزدوری نفس دون | بریزند خونت، بریزی چو خون | |
| مرو زین ره سخت با پای سست | مکش چونکه خونرا بجز خون نشست |