| بزندان تاریک، در بند سخت | بخود گفت زندانی تیره‌بخت | |
| که شب گشت و راه نظر بسته شد | برویم دگر باره، در بسته شد | |
| زمین سنگ، در سنگ، دیوار سنگ | فضا و دل و فرصت و کار، تنگ | |
| سرانجام کردار بد، نیک نیست | جز این سهمگین جای تاریک نیست | |
| چنین است فرجام خون ریختن | رسد فتنه، از فتنه انگیختن | |
| در آن لحظه، دیگر نمیدید چشم | بجز خون نبودی به چشمم، ز خشم | |
| نبخشودم، از من چو زنهار خواست | نبخشاید ار چرخ بر من، رواست | |
| پشیمانم از کرده، اما چه سود | چو آتش برافروختم، داد دود | |
| اگر دیده لختی گراید بخواب | گهی دار بینم، زمانی طناب | |
| شب، این وحشت و درد و کابوس و رنج | سحرگاه، آن آتش و آن شکنج | |
| چرا خیرگی با جهان میکنم | حدیث عیان را نهان میکنم | |
| نخستین دم، از کرده‌ی پست من | خبر داد، خونین شده دست من | |
| مرا بازگشت، اول کار مشت | همی گفت هر قطره‌ی خون، که کشت | |
| من آن تیغ آلوده، کردم بخاک | پدیدار کردش خداوند پاک | |
| نهفتم من و ایزدش باز یافت | چو من بافتم دام، او نیز بافت | |
| همانا که ما را در آن تنگنای | در آن لحظه میدید چشم خدای | |
| نه بر خیره، گردون تباهی کند | سیاهی چو بیند، سیاهی کند | |
| کسانی که بر ما گواهی دهند | سزای تباهی، تباهی دهند | |
| پی کیفر روزگارم برند | بدین پای، تا پای دارم برند | |
| ببندند این چشم بی‌باک را | که آلوده کرد این دل پاک را |