| چو رنگ از رخ روز، پرواز کرد | شباویز، نالیدن آغاز کرد | |
| بساط سپیدی، تباهی گرفت | ز مه تا بماهی، سیاهی گرفت | |
| ره فتنه‌ی دزد عیار باز | عسس خسته از گشتن و شب دراز | |
| نخفته، نه مست و نه هوشیار ماند | نیاسوده گر ماند، بیمار ماند | |
| پرستار را ناگهان خواب برد | هماندم که او خفت، رنجور مرد | |
| جهان چون دل بت پرستان، سیاه | مه از دیده پنهان و در راه، چاه | |
| بخفتند مرغان باغ و قفس | شباویز افسانه میگفت و بس | |
| نمیکرد دیوانه دیگر خروش | نمیید آواز دیگر به گوش | |
| بجز ریزش سیل از کوهسار | بجز گریه‌ی کودک شیرخوار | |
| برون آمد از کنج مطبخ، عجوز | ز پیری بزحمت، ز سرما بسوز | |
| شکایت کنان، گه ز سر، گه ز پشت | چراغی که در دست خود داشت کشت | |
| بگسترد چون جامه از بهر خواب | سبوئی شکست و فرو ریخت آب | |
| شنیدم که کوته زمانی نخفت | شکسته گرفت و پراکنده رفت | |
| بنالید از ناله‌ی مرغ شب | که شب نیز فارغ نه‌ایم، ای عجب | |
| ندیدیم آسایش از روزگار | گهی بانگ مرغست و گه رنج کار | |
| بنرمی چنین داد مرغش جواب | که ای سالیان خفته، یکشب مخواب | |
| به سر منزلی کاینقدر خون کنند | در آن، خواب آزادگان چون کنند | |
| من از چرخ پیرم چنین تنگدل | که از ضعف پیران نگردد خجل | |
| بهر دست فرسوده، کاری دهد | بهر پشت کاهیده، باری نهد | |
| بسی رفته، گم گشت ازین راه راست | بسی خفته، چون روز شد، برنخاست |