| شهاب ثاقب، از دامان افلاک | فرو افتاد، چون سنگ فلاخن | |
| بنات النعش، خونین کرده رخسار | ز مویه کردن و از موی کندن | |
| ثوابت، جمله حیران ایستاده | چو محکومان بهنگام زلیفن | |
| به کنج کلبه‌ی تاریک بختان | فروتابید نور مه ز روزن | |
| بر آمد صبحدم، مهر جهانتاب | بسان حور از چنگ هریمن | |
| فرو شستند چین زلف سنبل | بیفشاندند گرد از چهر سوسن | |
| ز سر بگرفت سعی و رنج خود، مور | بشد گنجشک، بهر دانه جستن | |
| نماند توسنی و راهواری | ز ناهمواری ایام توسن | |
| بدینگونه است آئین زمانه | زمانی دوستدار و گاه دشمن | |
| پدید آرد گهی صبح و گهی شام | گهی اردیبهشت و گاه بهمن | |
| دریغا، کاروان عمر بگذشت | ز سال و ماه و روز و شب گذشتن | |
| ز گیر و دار این دام بلاخیز | جهان تا هست، کس را نیست رستن | |
| اگر نیک و اگر بد گردد احوال | نیفتد چرخه‌ی گیتی ز گشتن | |
| دهد این سودگر، ایدوست، ما را | گهی کرباس و گاهی خزاد کن | |
| بدانش، زنگ ازین آئینه بزدای | بصیقل، زنگ را دانی زدودن | |
| چو اسرائیلیان، کفران نعمت | مکن، چون هست هم سلوی و هم من | |
| کتاب حکمت و عرقان چه خوانی | نخوانده ابجد و حطی و کلمن | |
| حقیقت گوی شو، پروین، چه ترسی | نشاید بهر باطل، حق نهفتن |