| شباهنگام، کاین فیروزه گلشن | ز انوار کواکب، گشت روشن | |
| غزال روز، پنهان گشت از بیم | پلنگ شب، برون آمد ز ممکن | |
| روان شد خار کن با پشته‌ی خار | بخسته، دست و پا و پشت و گردن | |
| بکنج لانه، مور آرمگه ساخت | شده آزرده، از دانه کشیدن | |
| برسم و راه دیرین، داد چوپان | در آغل، گوسفندان را نشمین | |
| کبوتر جست اندر لانه راحت | زغن در آشیان بنمود مسکن | |
| جهانرا سوگ بگرفت و شباویز | بسان سوگواران کرد شیون | |
| زمان خفتن آمد ماکیانرا | نچیده ماند آن پاشیده ارزن | |
| نهاد از دست، مرد کارگر کار | که شد بیگاه وقت کار کردن | |
| هم افسونگر رهائی یافت، هم مار | هم آهنگر بیاسود و هم آهن | |
| لحاف پیرزن را پارگی ماند | که نتوانست نخ کردن بسوزن | |
| بیارامید صید، آسوده در دام | بشوق شادی روز رهیدن | |
| دروگر، داس خود بنهاد بر دوش | تبرزن، رخت خود پوشید بر تن | |
| عسس بیدار ماند، آری چه نیکوست | برای خفتگان، بیدار بودن | |
| ببام خلق، بر شد دزد طرار | کمین رهگذاران کرد رهزن | |
| ز بی خوابی شکایت کرد بیمار | که شد نزدیک، رنج شب نخفتن | |
| بدوشیدند شیر گوسفندان | بیاسودند گاو و گاوآهن | |
| خروش از جانب میخانه برخاست | ز بس جام و سبو در هم شکستن | |
| ز تاریکی، زمین بگرفت اسپر | ز انجم آسمان بر بست جوشن | |
| ز مشرق، گشت ناهید آشکارا | چو تابنده گهر، از تیره معدن |