| مرا امید راحتهاست زین رنج | من این پای ملخ ندهم بصد گنج | |
| مرا یک دانه‌ی پوسیده خوشتر | ز دیهیم و خراج هفت کشور | |
| گرت همواره باید کامکاری | ز مور آموز رسم بردباری | |
| مرو راهی که پایت را ببندند | مکن کاری که هشیاران بخندند | |
| گه تدبیر، عاقل باش و بینا | راه امروز را مسپار فردا | |
| بکوش اندر بهار زندگانی | که شد پیرایه‌ی پیری، جوانی | |
| حساب خود، نه کم گیر و نه افزون | منه پای از گلیم خویش بیرون | |
| اگر زین شهد، کوته‌داری انگشت | نکوبد هیچ دستی بر سرت مشت | |
| چه در کار و چه در کار آزمودن | نباید جز بخود، محتاج بودن | |
| هر آن موری که زیر پای زوریست | سلیمانیست، کاندر شکل موریست |