| به جغذ گفت شبانگاه طوطی از سر خشم | که چند بایدت اینگونه زیست سرگردان | |
| چرا ز گوشه‌ی عزلت، برون نمیئی | چه اوفتاده که از خلق میشوی پنهان | |
| کسی بجز تو، نبستست چشم روشن بین | کسی بجز تو، نکردست در خرابه مکان | |
| اگر بجانب شهرت گذر فتد، بینی | بسی بلند بنا قصر و زرنگار ایوان | |
| چرا ز فکرت باطل، نژند داری دل | چرا بملک سیاهی، سیه کنی وجدان | |
| ز طائران جهان دیده، رسم و راه آموز | ببین چگونه بسر میبرند وقت و زمان | |
| اگر که همچو منت، میل برتری باشد | گهت بدست نشانند و گاه بر دامان | |
| مرا نگر، چه نکو رای و نغز گفتارم | ترا ضمیر، بداندیش و الکنست زبان | |
| بما، هماره شکر داده‌اند، نوبت چاشت | نخورده‌ایم بسان تو هیچگه غم دان | |
| بزیر پر، چو تو سر بی سبب نهان نکنیم | زنیم در چمنی تازه، هر نفس جولان | |
| بهل، که عمر تلف کردنست تنهائی | ندیم سرو و گل و سبزه باش در بستان | |
| بپوش چشم ز بیغوله، نیستی رهزن | بشوی گرد سیاهی ز دل، نه ای شیطان | |
| نه با خبر ز بهاری، نه آگهی ز خریف | چو مرده‌ای بزمستان و فصل تابستان | |
| بکنج غار، مخز همچو گرگ بی چنگال | گرسنه خواب مکن، چون شغال بی دندان | |
| به موش مرده، میالای پنجه و منقار | بزرگ باش و میاموز خصلت دونان | |
| بروزگار جوانیت، ماتم پیری است | سیه دلی چو تو، هرگز نداشت بخت جوان | |
| جهان به خویشتن ایدوست خیره سخت مگیر | که کار سخت، ز کارآگهی شدست آسان | |
| برو به سیر گهی تازه، صبحگاهی خوش | بیا به خانه‌ی ما، باش یکشبی مهمان | |
| تو چشم عقل ببستی، که در چه افتادی | تو بد شدی، که شدند از تو خوبتر دگران | |
| فضیلت و هنر، ای بی هنر، نمود مرا | جلیس بزم بزرگان و همسر شاهان |