| آن نشنیدید که در شیروان | بود یکی زاهد روشن روان | |
| زنده‌دلی، عالم و فرخ ضمیر | مهر صفت، شهرتش آفاق گیر | |
| نام نکویش علم افراخته | توسن زهدش همه جا تاخته | |
| همقدم تاجوران زمین | همنفس حضرت روح‌الامین | |
| مسلت آموز دبیران خاک | نیتش آرایش مینوی پاک | |
| پیش نشین همه آزادگان | پشت و پناه همه افتادگان | |
| مرد رهی، خوش روش و حق پرست | روز و شبش، سبحه‌ی طاعت بدست | |
| جایگهش، کوه و بیابان شده | طعمه‌اش از بیخ درختان شده | |
| رفته ز چین و ختن و هند و روم | مردم بسیار، بدان مرز و بوم | |
| هر که بدان صومعه بشتافتی | عارضه ناگفته، شفا یافتی | |
| کور در آن بادیه بینا شدی | عاجز بیچاره، توانا شدی | |
| خلق بر او دوخته چشم نیاز | او بسوی دادگر کار ساز | |
| شب، شدی از دیده نهان روز وار | در کمر کوه، بزندان غار | |
| روز، بعزلتگه خود تاختی | با همه کس، نرد کرم باختی | |
| صبحدمی، روی ز مردم نهفت | هر در طاعت که توان سفت، سفت | |
| ریخت ز چشم آب و بسر خاک کرد | گرد ز آئینه‌ی دل، پاک کرد | |
| حلقه بدر کوفت زنی بی‌نوا | گفت که رنجورم و خواهم دوا | |
| از چه شد این نور، بظلمت نهان | از چه برنجید ز ما ناگهان | |
| از چه بر این جمع، در خیر بست | اینهمه افتاده بدید و نشست | |
| از چه، دلش میل مدارا نداشت | از چه، سر همسری ما نداشت |