| تو چو زری، ای روان تابناک | چند باشی بسته‌ی زندان خاک | |
| بحر مواج ازل را گوهری | گوهر تحقیق را سوداگری | |
| واگذار این لاشه‌ی ناچیز را | در نورد این راه آفت خیز را | |
| زر کانی را چه نسبت با سفال | شیر جنگی را چه خویشی با شغال | |
| باخرد، صلحی کن و رائی بزن | کژدم تن را بسر، پائی بزن | |
| هیچ پاکی همچو تو پاکیزه نیست | گوش هستی را چنین آویزه نیست | |
| تو یکی تابنده گوهر بوده‌ای | رخ چرا با تیرگی آلوده‌ای | |
| تو چراغ ملک تاریک تنی | در سیاهی‌ها، چو مهر روشنی | |
| از نظر پنهانی، از دل نیستی | کاش میگفتی کجائی، کیستی | |
| محبس تن بشکن و پرواز کن | این نخ پوسیده از پا باز کن | |
| تا ببینی کنچه دید ماسواست | تا بدانی خلوت پاکان جداست | |
| تا بدانی صحبت یاران خوشست | گیر و دار زلف دلداران خوشست | |
| تا ببینی کعبه‌ی مقصود را | بر گشائی چشم خواب آلود را | |
| تا نمایندت بهنگام خرام | سیرگاهی خالی از صیاد و دام | |
| تا بیاموزند اسرار حقت | تا کنند از عاشقان مطلقت | |
| تا تو، پنهان از تو، چون و چندهاست | عهدها، میثاقها، پیوندهاست | |
| چند در هر دام، باید گشت صید | چند از هر دیو، باید دید کید | |
| چند از هر تیغ، باید باخت سر | چند از هر سنگ، باید ریخت پر | |
| مرغک اندر بیضه چون گردد پدید | گوید اینجا بس فراخ است و سپید | |
| عاقبت کان حصن سخت از هم شکست | عالمی بیند همه بالا و پست |