| ز قلعه، ماکیانی شد به دیوار | بناگه روبهی کردش گرفتار | |
| ز چشمش برد، وحشت روشنائی | بزد بال و پر، از بی دست و پائی | |
| ز روز نیکبختی یادها کرد | در آن درماندگی، فریادها کرد | |
| فضای خانه و باغش هوس بود | چه حاصل، خانه دور از دسترس بود | |
| بیاد آورد زان اقلیم ایمن | ز کاه و خوابگاه و آب و ارزن | |
| نهان با خویشتن بس گفتگو کرد | در آن یکدم، هزاران آرزو کرد | |
| گه تدبیر، احوالی زبون داشت | بجای دل، ببر یکقطره خون داشت | |
| بیاد آورد زان آزاد گشتن | ز صحرا جانب ده بازگشتن | |
| نمودن رهروان خرد را راه | ز هر بیراهه و ره بودن آگاه | |
| ز دنبال نو آموزان دویدن | شدن استاد درس چینه چیدن | |
| گشودن پر ز بهر سایبانی | نخفتن در خیال پاسبانی | |
| بکار، از کودکان پیش اوفتادن | رموز کارشان تعلیم دادن | |
| برو به لابه کرد از عجز، کایدوست | ز من چیزی نیابی، جز پر و پوست | |
| منه در رهگذار چون منی دام | مکن خود را برای هیچ بدنام | |
| گرفتم سینه‌ی تنگم فشردی | مرا کشتی و در یک لحظه خوردی | |
| ز مادر بی‌خبر شد کودکی چند | تبه گردید عمر مرغکی چند | |
| یکی را کودک همسایه آزرد | یکی را گربه، آن یک را سگی برد | |
| طمع دیو است، با وی برنیائی | چو خوردی، باز فردا ناشتائی | |
| هوی و حرص و مستی، خواجه تاشند | سیه کارند، در هر جا که باشند | |
| دچار زحمتی تا صید آزی | اگر زین دام رستی، بی‌نیازی |