| گفت سوزن با رفوگر وقت شام | شب شد و آخر نشد کارت تمام | |
| روز و شب، بیهوده سوزن میزنی | هر دمی، صد زخم بر من میزنی | |
| من ز خون، رنگین شدم در مشت تو | بسکه خون میریزد از انگشت تو | |
| زینهمه نخهای کوتاه و بلند | گه شدم سرگشته، گاهی پایبند | |
| گه زبون گردیدم و گه ناتوان | گه شکستم، گه خمیدم چون کمان | |
| چون فتادم یا فروماندم ز کار | تو همی راندی به پیشم با فشار | |
| میبری هر جا که میخواهی مرا | میفزائی کار و میکاهی مرا | |
| من بسر، این راه پیمودم همی | خون دل خوردم، نیاسودم دمی | |
| گاهم انگشتانه میکوبد بسر | گاه رویم میکشد، گاه آستر | |
| گر تو زاسایش بری گشتی و دور | بهر من، آسایشی باشد ضرور | |
| گفت در پاسخ رفوگر کای رفیق | نیست هر رهپوی، از اهل طریق | |
| زین جهان و زین فساد و ریو و رنگ | تو چه خواهی دید با این چشم تنگ | |
| روز می‌بینی تو و من روزگار | کار می‌بینی تو و من عیب کار | |
| تو چه میدانی چه پیش آرد قضا | من هدف بودم قضا را سالها | |
| ناله تو از نخ و ابریشم است | من خبردارم که هستی یکدم است | |
| تو چه میدانی چها بر من رسید | موی من شد زین سیهکاری سفید | |
| سوزنی، برتر ز سوزن نیستی | آگهی از جامه، از تن نیستی | |
| من نهان را بینم و تو آشکار | تو یکی میدانی، اما من هزار | |
| من درینجا هر چه سوزن میزنم | سوزنی بر چشم روشن میزنم | |
| من چو گردم خسته، فرصت بگذرد | چون گذشت، آنگه که بازش آورد |