| شکایت کرد روزی دیده با دل | که کار من شد از جور تو مشکل | |
| ترا دادست دست شوق بر باد | مرا کندست سیل اشک، بنیاد | |
| ترا گردید جای آتش، مرا آب | تو زاسایش بری گشتی، من از خواب | |
| ز بس کاندیشه‌های خام کردی | مرا و خویش را بدنام کردی | |
| از آنروزی که گردیدی تو مفتون | مرا آرامگه شد چشمه‌ی خون | |
| تو اندر کشور تن، پادشاهی | زوال دولت خود، چندخواهی | |
| چرا باید چنین خودکام بودن | اسیر دانه‌ی هر دام بودن | |
| شدن همصحبت دیوانه‌ای چند | حقیقت جستن از افسانه‌ای چند | |
| ز بحر عشق، موج فتنه پیداست | هر آنکودم ز جانان زد، ز جان کاست | |
| بگفت ایدوست، تیر طعنه تا چند | من از دست تو افتادم درین بند | |
| تو رفتی و مرا همراه بردی | به زندانخانه‌ی عشقم سپردی | |
| مرا کار تو کرد آلوده دامن | تو اول دیدی، آنگه خواستم من | |
| بدست جور کندی پایه‌ای را | در آتش سوختی همسایه‌ای را | |
| مرا در کودکی شوق دگر بود | خیالم زین حوادث بی خبر بود | |
| نه میخوردم غم ننگی و نامی | نه بودم بسته‌ی بندی و دامی | |
| نه میپرسیدم از هجر و وصالی | نه آگه بودم از نقص و کمالی | |
| ترا تا آسمان، صاحب نظر کرد | مرا مفتون و مست و بی خبر کرد | |
| شما را قصه دیگرگون نوشتند | حساب کار ما، با خون نوشتند | |
| ز عشق و وصل و هجر و عهد و پیوند | تو حرفی خواندی و من دفتری چند | |
| هر آن گوهر که مژگان تو میسفت | نهان با من، هزاران قصه میگفت |