| قاضی کشمر ز محضر، شامگاه | رفت سوی خانه با حالی تباه | |
| هر کجا در دید، بر دیوار زد | بانگ بر دربان و خدمتکار زد | |
| کودکان را راند با سیلی و مشت | گربه را با چوبدستی خست و کشت | |
| خشم هم بر کوزه، هم بر آب کرد | هم قدح، هم کاسه را پرتاب کرد | |
| هر چه کم گفتند، او بسیار گفت | حرفهای سخت و ناهموار گفت | |
| کرد خشم آلوده، سوی زن نگاه | گفت کز دست تو روزم شد سیاه | |
| تو ز سرد و گرم گیتی بی خبر | من گرفتار هزاران شور و شر | |
| تو غنودی، من دویدم روز و شب | کاستم من، تو فزودی، ای عجب | |
| تو شدی دمساز با پیوند و دوست | چرخ، روزی صد ره از من کند پوست | |
| ناگواریها مرا برد از میان | تو غنودی در حریر و پرنیان | |
| تو نشستی تا بیارندت ز در | ما بیاوردیم با خون جگر | |
| هر چه کردم گرد، با وزر و وبال | تو بپای آز کردی پایمال | |
| توشه بستم از حلال و از حرام | هم تو خوردی گاه پخته، گاه خام | |
| تا که چشمت دید همیان زری | کردی از دل، آرزوی زیوری | |
| تا یتیم از یک بمن بخشید نیم | تو خریدی گوهر و در یتیم | |
| کور و عاجز بس در افکندم بچاه | تا که شد هموار از بهر تو راه | |
| از پی یک راست، گفتم صد دروغ | ماست را من بردم و مظلوم دوغ | |
| سنگها انداختم در راه‌ها | اشکها آمیختم با آه‌ها | |
| بدره‌ی زر دیدم و رفتم ز دست | بی تامل روز را گفتم شب است | |
| حق نهفتم، بافتم افسانه‌ها | سوختم با تهمتی کاشانه‌ها |