| اینچنین خواندم که روزی روبهی | پایبند تله گشت اندر رهی | |
| حیله‌ی روباهیش از یاد رفت | خانه‌ی تزویر را بنیاد رفت | |
| گر چه زائین سپهر آگاه بود | هر چه بود، آن شیر و این روباه بود | |
| تیره روزش کرد، چرخ نیل فام | تا شود روشن که شاگردیست خام | |
| با همه تردستی، از پای اوفتاد | دل به رنج و تن به بدبختی نهاد | |
| گر چه در نیرنگ سازی داشت دست | بند نیرنگ قضایش دست بست | |
| حرص، با رسوائیش همراه کرد | تیغ ذلت، ناخنش کوتاه کرد | |
| بود روز کار و یارائی نداشت | بود وقت رفتن و پائی نداشت | |
| آهنی سنگین، دمش را کنده بود | مرگ را میدید، اما زنده بود | |
| میفشردی اشکم ناهار را | می‌گزیدی حلقه و مسمار را | |
| دام تادیب است، دام روزگار | هر که شد صیاد، آخر شد شکار | |
| ما کیانها کشته بود این روبهک | زان سبب شد صید روباه فلک | |
| خیرگیها کرده بود این خودپسند | خیرگی را چاره زندانست و بند | |
| ماکیانی ساده از ده دور گشت | بر سر آن تله و روبه گذشت | |
| از بلای دام و زندان بی خبر | گفت زان کیست این ایوان و در | |
| گفت روبه این در و ایوان ماست | پوستین دوزیم و این دکان ماست | |
| هست ما را بهتر از هر خواسته | اندرین دکان، دمی آراسته | |
| ساده و پاکیزه و زیبا و نرم | همچو خز شایان و چون سنجاب گرم | |
| می‌فروشیم این دم پر پشم را | باز کن وقت خریدن، چشم را | |
| گر دم ما را خریداری کنی | همچو ما، یک عمر طراری کنی |