| بالماس میزد چکش زرگری | بهر لحظه میجست از آن اخگری | |
| بنالید الماس کای تیره رای | ز بیداد تو، چند نالم چو نای | |
| بجز خوبی و پاکی و راستی | چه کردم که آزار من خواستی | |
| بگفتا مکن خاطر خویش تنگ | ترازوی چرخت گران کرده سنگ | |
| مرنج ار تنت را جفائی رسد | کزین کار، کارت بجائی رسد | |
| هم اکنون، تراش تو گردد تمام | برویت کند نیکبختی سلام | |
| همین دم، فروزان و پاکت کنم | پسندیده و تابناکت کنم | |
| دگر باره بگریست گوهر نهان | که آوخ! سیه شد بچشمم جهان | |
| بدین خردیم، آسمان درشت | بدام بلای تو افکند و کشت | |
| مرا هر رگ و هر پی و بند بود | بخشکید پاک این چه پیوند بود | |
| که این تیشه‌ی کین بدست تو داد | فتاد این وجود نزارم، فتاد | |
| ببخشای لختی، نگهدار دست | شکست این سر دردمندم، شکست | |
| نه آسایشی ماند اندر تنم | نه رونق به رخساره‌ی روشنم | |
| بگفتا چو زین دخمه بیرون شوی | بزیبائی خویش، مفتون شوی | |
| بشوئیم از رویت این گرد را | بخوبان دهیم این ره آورد را | |
| چو بردارد این پرده را پرده‌دار | سخنهای پنهان شود آشکار | |
| در آن حال، دانی که نیکی نکوست | که بینی تو مغزی و رفتست پوست | |
| سوم بار، برخاست بانگ چکش | بناگاه برهم شد آن روی خوش | |
| بگفت ای ستمکار، مشکن مرا | به بدرائی، از پا میفکن مرا | |
| وفا داشتم چشم و دیدم جفا | بگشتم ز هر روی، خوردم قفا |