| بر سر راهی، گدائی تیره‌روز | ناله‌ها میکرد با صد آه و سوز | |
| کای خدا، بی خانه و بی روزیم | ز آتش ادبار، خوش میسوزیم | |
| شد پریشانی چو باد و من چو کاه | پیش باد، از کاه آسایش مخواه | |
| ساختم با آنکه عمری سوختم | سوختم یک عمر و صبر آموختم | |
| آسمان، کس را بدین پستی نکشت | چون من از درد تهیدستی نکشت | |
| هیچکس مانند من، حیران نشد | روز و شب سرگشته بهر نان نشد | |
| ایستادم در پس درها بسی | داد دشنامم کسی و ناکسی | |
| رشته را رشتم ولی از هم گسیخت | بخت را خواندم ولی از من گریخت | |
| پیش من خوردند مردم نان گرم | من همی خون جگر خوردم ز شرم | |
| دیده‌ام رنگی ندید از رخت نو | سیر، یک نوبت نخوردم نان جو | |
| این ترازو، گر ترازوی خداست | این کژی و نادرستی از کجاست | |
| در زمستانم، تف دل آتش است | برف و باران خوابگاه و پوشش است | |
| آبرو بردم، ندیدم از تو روی | گم شدم، هرگز نکردی جستجوی | |
| گفتش اندر گوش دل، رب و دود | گر نبودی کاردان، جرم تو بود | |
| نیست راه کج، ره حق جلیل | کجروان را حق نمیگردد دلیل | |
| تو براه من بنه گامی تمام | تا منت نزدیک آیم بیست گام | |
| گر بنام حق گشائی دفتری | جز در اخلاص نشناسی دری | |
| گر کنی آئینه ما را نظر | عیبهاست سر بسر گردد هنر | |
| ما ترا بی توشه نفرستاده‌ایم | آنچه می‌بایست دادن، داده‌ایم | |
| دست دادیمت که تا کاری کنی | در همی گر هست، دیناری کنی |