| چه سود از جامه‌ی آلوده‌ای چند | خیال بوده و نابوده‌ای چند | |
| کلاه و جامه چون بسیار گردد | کله عجب و قبا پندار گردد | |
| چو تن رسواست، عیبش را چه پوشم | چو بی پرواست، در کارش چه کوشم | |
| شکستیمش که جان مغزست و تن پوست | کسی کاین رمز داند، اوستاد اوست | |
| اگر هر روز، تن خواهد قبائی | نماند چهره‌ی جان را صفائی | |
| اگر هر لحظه سر جوید کلاهی | زند طبع زبون هر لحظه راهی |