| گفت ماهیخوار با ماهی ز دور | که چه میخواهی ازین دریای شور | |
| خردی و ضعف تو از رنج شناست | این نه راه زندگی، راه فناست | |
| اندرین آب گل آلود، ای عجب | تا بکی سرگشته باشی روز و شب | |
| وقت آن آمد که تدبیری کنی | در سرای عمر تعمیری کنی | |
| ما بساط از فتنه ایمن کرده‌ایم | صد هزاران شمع، روشن کرده‌ایم | |
| هیچگه ما را غم صیاد نیست | انده طوفان و سیل و باد نیست | |
| گر بیائی در جوار ما دمی | بینی از اندیشه خالی عالمی | |
| نیمروزی گر شوی مهمان ما | غرق گردی در یم احسان ما | |
| نه تپیدن هست و نه تاب و تبی | نه غم صبحی، نه پروای شبی | |
| دامها بینم براه تو نهان | رفتنت باشد همان، مردن همان | |
| تابه‌ها و شعله‌ها در انتظار | که تو یکروزی بسوزی در شرار | |
| گر نمی‌خواهی در آتش سوختن | بایدت اندرز ما آموختن | |
| گر سوی خشکی کنی با ما سفر | بر نگردی جانب دریا دگر | |
| گر ببینی آن هوا و آن نسیم | بشکنی این عهد و پیوند قدیم | |
| گفت از ما با تو هر کس گشت دوست | تو بدست دوستی، کندیش پوست | |
| گر که هر مطلوب را طالب شویم | با چه نیرو بر هوی غالب شویم | |
| چشمه‌ی نور است این آب سیاه | تو نکردی چون خریداران نگاه | |
| خانه‌ی هر کس برای او سزاست | بهر ماهی، خوشتر از دریا کجاست | |
| گر بجوی و برکه لای و گل خوریم | به که از جور تو خون دل خوریم | |
| جنس ما را نسبتی با خاک نیست | پیش ماهی، سیل وحشتناک نیست |