| گفت تیری با کمان، روز نبرد | کاین ستمکاری تو کردی، کس نکرد | |
| تیرها بودت قرین، ای بوالهوس | در فکندی جمله را در یک نفس | |
| ما ز بیداد تو سرگردان شدیم | همچو کاه اندر هوا رقصان شدیم | |
| خوش بکار دوستان پرداختی | بر گرفتی یک یک و انداختی | |
| من دمی چند است کاینجا مانده‌ام | دیگران رفتند و تنها مانده‌ام | |
| بیم آن دارم کازین جور و عناد | بر من افتد آنچه بر آنان فتاد | |
| ترسم آخر بگذرد بر جان من | آنچه بگذشتست بر یاران من | |
| زان همی لرزد دل من در نهان | که در اندازی مرا هم ناگهان | |
| از تو میخواهم که با من خو کنی | بعد ازین کردار خود نیکو کنی | |
| زان گروه رفته نشماری مرا | مهربان باشی، نگهداری مرا | |
| به که ما با یکدگر باشیم دوست | پارگی خرد است و امید رفوست | |
| یکدل ار گردیم در سود و زیان | این شکایت‌ها نیاید در میان | |
| گر تو از کردار بد باشی بری | کس نخواهد با تو کردن بدسری | |
| گر بیک پیمان، وفا بینم ز تو | یک نفس، آزرده ننشینم ز تو | |
| گفت با تیر از سر مهر، آن کمان | در کمان، کی تیر ماند جاودان | |
| شد کمان را پیشه، تیر انداختن | تیر را شد چاره با وی ساختن | |
| تیر، یکدم در کمان دارد درنگ | این نصیحت بشنو، ای تیر خدنگ | |
| ما جز این یک ره، رهی نشناختیم | هر که ما را تیر داد، انداختیم | |
| کیست کاز جور قضا آواره نیست | تیر گشتی، از کمانت چاره نیست | |
| عادت ما این بود، بر ما مگیر | نه کمان آسایشی دارد، نه تیر |