| دختری خرد، بمهمانی رفت | در صف دخترکی چند، خزید | |
| آن یک افکند بر ابروی گره | وین یکی جامه بیکسوی کشید | |
| این یکی، وصله‌ی زانوش نمود | وان، به پیراهن تنگش خندید | |
| آن، ز ژولیدگی مویش گفت | وین، ز بیرنگی رویش پرسید | |
| گر چه آهسته سخن میگفتند | همه را گوش فرا داد و شنید | |
| گفت خندید به افتاده، سپهر | زان شما نیز بمن میخندید | |
| ز که رنجد دل فرسوده‌ی من | باید از گردش گیتی رنجید | |
| چه شکایت کنم از طعنه‌ی خلق | بمن از دهر رسید، آنچه رسید | |
| نیستید آگه ازین زخم، از آنک | مار ادبار شما را نگزید | |
| درزی مفلس و منعم نه یکی است | فقر، از بهر من این جامه برید | |
| مادرم دست بشست از هستی | دست شفقت بسر من نکشید | |
| شانه‌ی موی من، انگشت من است | هیچکس شانه برایم نخرید | |
| هیمه دستم بخراشید سحر | خون بدامانم از آنروی چکید | |
| تلخ بود آنچه بمن نوشاندند | می تقدیر بباید نوشید | |
| خوش بود بازی اطفال، ولیک | هیچ طفلیم ببازی نگزید | |
| بهره از کودکی آن طفل چه برد | که نه خندید و نه جست و نه دوید | |
| تا پدید آمدم، از صرصر فقر | چون پر کاه، وجودم لرزید | |
| هر چه بر دوک امل پیچیدم | رشته‌ای گشت و بپایم پیچید | |
| چشمه‌ی بخت، که جز شیر نداشت | ما چو رفتیم، از آن خون جوشید | |
| بینوا هر نفسی صد ره مرد | لیک باز از غم هستی نرهید |