| درین بازار هم چون و چرائیست | مرا نیز ار بپرسی رهنمائی است | |
| چرا بالم که در بالا نشستم | چو از خود نیست هیچم، زیردستم | |
| فروغ من بسی بیرنگ و تابست | کجا مهتاب همچون آفتابست | |
| رخ افروزد چو مهر عالم آرای | همان بهتر که من خالی کنم جای | |
| مرا آگاه زین آئین نکردند | فراتر زین رهم تلقین نکردند | |
| ز خط خویش گر بیرون نهم گام | براندازندم از بالای این بام | |
| من از نور دگر گشتم منور | سحرگه بر تو بگشایند آن در | |
| چو با نور و صفا کردیم پیوند | نمی‌پرسیم این چونست و آن چند | |
| درین درگه، بلند او شد که افتاد | کسی استاد شد کاو داشت استاد | |
| اگر کار آگهی آگه ز کاریست | هم از شاگردی آموزگاریست | |
| چه خوانی بندگی را بی نیازی | چه نامی عجز را گردنفرازی | |
| درین شطرنج، فرزین دیگری بود | کجا مانند زر باشد زراندود | |
| بباید زین مجازی جلوه رستن | سوی نور حقیقت رخت بستن | |
| گهی پیدا شویم و گاه پنهان | چنین بودست حکم چرخ گردان | |
| هزاران نکته اندر دل نهفتیم | یکی بود از هزار، اینها که گفتیم | |
| ز آغاز، انده انجام داریم | زمانه وام ده، ما وامداریم | |
| توانگر چون شویم از وام ایام | چو فردا باز خواهد خواست این وام | |
| بر آن قوم آگهان، پروین، بخندند | که بس بی مایه، اما خودپسندند |