| بدامان گلستانی شبانگاه | چنین میکرد بلبل راز با ماه | |
| که ای امید بخش دوستداران | فروغ محفل شب زنده‌داران | |
| ز پاکیت، آسمان را فر و پاکی | ز انوارت، زمین را تابناکی | |
| شبی کز چهره، برقع برگشائی | برخسار گل افتد روشنائی | |
| مرا خوشتر نباشد زان دمی چند | که بر گلبرگ، بینم شبنمی چند | |
| مبارک با تو، هر جا نوبهاریست | مصفا از تو، هر جا کشتزاری است | |
| نکوئی کن چو در بالا نشستی | نزیبد نیکوان را خودپرستی | |
| تو نوری، نور با ظلمت نخوابد | طبیب از دردمندان رخ نتابد | |
| بکان اندر، تو بخشی لعل را فام | تجلی از تو گیرد باده در جام | |
| فروغ افکن بهر کوتاه بامی | که هر بامی نشانی شد ز نامی | |
| چراغ پیرزن بس زود میرد | خوشست ار کلبه‌اش نور از تو گیرد | |
| بدین پاکیزگی و نیک رائی | گهی پیدا و گه پنهان چرائی | |
| مرو در حصن تاریکی دگر بار | دل صاحبدلان را تیره مگذار | |
| نشاید رهنمون را چاه کندن | زمانی سایه، گه پرتو فکندن | |
| بدین گردنفرازی، بندگی چیست | سیه کاری چه و تابندگی چیست | |
| بگفتا دیده‌ی ما را برد خواب | به پیش جلوه‌ی مهر جهانتاب | |
| نه از خویش اینچنین رخشان و پاکم | ز تاب چهره‌ی خور تابناکم | |
| هر آن نوری که بینی در من، اوراست | من اینجا خوشه چینم، خرمن اوراست | |
| نه تنها چهره‌ی تاریکم افروخت | هنرها و تجلیهایم آموخت | |
| جهان افروزی از اخگر نیاید | بزرگی خردسالان را نشاید |