| دید موری در رهی پیلی سترک | گفت باید بود چون پیلان بزرگ | |
| من چنین خرد و نزارم زانسبب | که نه روز آسایشی دارم، نه شب | |
| بار بردم، کار کردم هر نفس | نه گرفتم مزد، نه گفتند بس | |
| ره سپردم روزها و ماهها | اوفتادم بارها در راهها | |
| خاک را کندیم با جان کندنی | ساختیم آرامگاه و مامنی | |
| دانه آوردیم از جوی و جری | لانه پر کردیم با خشک و تری | |
| خوی کردم با بد و نیک سپهر | نیکیم را بد شمرد آن سست مهر | |
| فیل با این جثه دارد فیلبان | من بدین خردی، زبون آسمان | |
| نان فیل آماده هر شام و سحر | آب و دان مور اندر جوی و جر | |
| فیل را شد زین اطلس زیب پشت | بردباری، مور را افکند و کشت | |
| فیل می‌بالد به خرطوم دراز | مور می‌سوزد برای برگ و ساز | |
| کارم از پرهیزکاری به نشد | جز به نان حرص، کس فربه نشد | |
| اوفتادستیم زیر چرخ جور | بر سر ما میزند این چرخ دور | |
| آسیای دهر را چون گندمیم | گر چه پیدائیم، پنهان و گمیم | |
| به کزین پس ترک گویم لانه را | بهر موران واگذارم دانه را | |
| از چه گیتی کرد بر من کار تنگ | از چه رو در راه من افکند سنگ | |
| باید این سنگ از میان برداشتن | راه روشن در برابر داشتن | |
| من از این ساعت شدم پیل دمان | نیست اینجا جای پیل و پیلبان | |
| لانه‌ی موران کجا و پیل مست | باید اندر خانه‌ی دیگر نشست | |
| حامی زور است چرخ زورمند | زورمندم من! نترسم از گزند |