| شنیدستم که وقت برگریزان | شد از باد خزان، برگی گریزان | |
| میان شاخه‌ها خود را نهان داشت | رخ از تقدیر، پنهان چون توان داشت | |
| بخود گفتا کازین شاخ تنومند | قضایم هیچگه نتواند افکند | |
| سموم فتنه کرد آهنگ تاراج | ز تنها سر، ز سرها دور شد تاج | |
| قبای سرخ گل دادند بر باد | ز مرغان چمن برخاست فریاد | |
| ز بن برکند گردون بس درختان | سیه گشت اختر بس نیکبختان | |
| به یغما رفت گیتی را جوانی | کرا بود این سعادت جاودانی | |
| ز نرگس دل، ز نسرین سر شکستند | ز قمری پا، ز بلبل پر شکستند | |
| برفت از روی رونق بوستان را | چه دولت بی گلستان باغبان را | |
| ز جانسوز اخگری برخاست دودی | نه تاری ماند زان دیبا، نه پودی | |
| بخود هر شاخه‌ای لرزید ناگاه | فتاد آن برگ مسکین بر سر راه | |
| از آن افتادن بیگه، برآشفت | نهان با شاخک پژمان چنین گفت | |
| که پروردی مرا روزی در آغوش | بروز سختیم کردی فراموش | |
| نشاندی شاد چون طفلان بمهدم | زمانی شیردادی، گاه شهدم | |
| بخاک افتادنم روزی چرا بود | نه آخر دایه‌ام باد صبا بود | |
| هنوز از شکر نیکیهات شادم | چرا بی موجبی دادی به بادم | |
| هنرهای تو نیرومندیم داد | ره و رسم خوشت، خورسندیم داد | |
| گمان میکردم ای یار دلارای | که از سعی تو باشم پای بر جای | |
| چرا پژمرده گشت این چهر شاداب | چه شد کز من گرفتی رونق و آب | |
| بیاد رنج روز تنگدستی | خوشست از زیردستان سرپرستی |