| به ماه دی، گلستان گفت با برف | که ما را چند حیران میگذاری | |
| بسی باریده‌ای بر گلشن و راغ | چه خواهد بود گر زین پس نباری | |
| بسی گلبن، کفن پوشید از تو | بسی کردی بخوبان سوگواری | |
| شکستی هر چه را، دیگر نپیوست | زدی هر زخم، گشت آن زخم کاری | |
| هزاران غنچه نشکفته بردی | نوید برگ سبزی هم نیاری | |
| چو گستردی بساط دشمنی را | هزاران دوست را کردی فراری | |
| بگفت ای دوست، مهر از کینه بشناس | ز ما ناید بجز تیمارخواری | |
| هزاران راز بود اندر دل خاک | چه کردستیم ما جز رازداری | |
| بهر بی توشه ساز و برگ دادم | نکردم هیچگه ناسازگاری | |
| بهار از دکه‌ی من حله گیرد | شکوفه باشد از من یادگاری | |
| من آموزم درختان کهن را | گهی سرسبزی و گه میوه‌داری | |
| مرا هر سال، گردون میفرستد | به گلزار از پی آموزگاری | |
| چمن یکسر نگارستان شد از من | چرا نقش بد از من مینگاری | |
| به گل گفتم رموز دلفریبی | به بلبل، داستان دوستاری | |
| ز من، گلهای نوروزی شب و روز | فرا گیرند درس کامکاری | |
| چو من گنجور باغ و بوستانم | درین گنجینه داری هر چه داری | |
| مرا با خود ودیعتهاست پنهان | ز دوران بدین بی اعتباری | |
| هزاران گنج را گشتم نگهبان | بدین بی پائی و ناپایداری | |
| دل و دامن نیالودم به پستی | بری بودم ز ننگ بد شعاری | |
| سپیدم زان سبب کردن در بر | که باشد جامه‌ی پرهیزکاری |