| بلبلی از جلوه‌ی گل بی قرار | گشت طربناک بفصل بهار | |
| در چمن آمد غزلی نغز خواند | رقص کنان بال و پری برفشاند | |
| بیخود از این سوی بدانسو پرید | تا که بشاخ گل سرخ آرمید | |
| پهلوی جانان چو بیفکند رخت | مورچه‌ای دید بپای درخت | |
| با همه هیچی، همه تدبیر و کار | با همه خردی، قدمش استوار | |
| ز انده ایام نگردد زبون | رایت سعیش نشود واژگون | |
| قصه نراند ز بتان چمن | پا ننهد جز بره خویشتن | |
| مرغک دلداده بعجب و غرور | کرد یکی لحظه تماشای مور | |
| خنده کنان گفت که ای بیخبر | مور ندیدم چو تو کوته نظر | |
| روز نشاط است، گه کار نیست | وقت غم و توشه‌ی انبار نیست | |
| همرهی طالع فیروزبین | دولت جان پرور نوروز بین | |
| هان مکش این زحمت و مشکن کمر | هین بنشین، می‌شنو و می‌نگر | |
| نغمه‌ی مرغان سحرخیز را | معجزه‌ی ابر گهرریز را | |
| مور بدو گفت بدینسان جواب | غافلی، ای عاشق بیصبر و تاب | |
| نغمه‌ی مرغ سحری هفته‌ایست | قهقه‌ی کبک دری هفته‌ایست | |
| روز تو یکروز بپایان رسد | نوبت سرمای زمستان رسد | |
| همچو من ای دوست، سرائی بساز | جایگه توش و نوائی بساز | |
| بر نشد از روزن کس، دود ما | نیست جز از مایه‌ی ما، سود ما | |
| ساخته‌ام بام و در و خانه‌ای | تا نروم بر در بیگانه‌ای | |
| تو بسخن تکیه‌کنی، من بکار | ما هنر اندوخته‌ایم و تو عار |