| بادی وزید و لانه‌ی خردی خراب کرد | بشکست بامکی و فرو ریخت بر سری | |
| لرزید پیکری و تبه گشت فرصتی | افتاد مرغکی وز خون سرخ شد پری | |
| از ظلم رهزنی، ز رهی ماند رهروی | از دستبرد حادثه‌ای، بسته شد دری | |
| از هم گسست رشته‌ی عهد و مودتی | نابود گشت نام و نشانی ز دفتری | |
| فریاد شوق دیگر از آن لانه برنخاست | و آن خار و خس فکنده شد آخر در آذری | |
| ناچیز گشت آرزوی چند ساله‌ای | دور اوفتاد کودک خردی ز مادری |