| تو ز گفتار من بسی بتری | آنچه گفتم هنوز مختصر است | |
| گفت ما را سر مناقشه نیست | این چه پر گوئی و چه شور و شر است | |
| بی سبب گرد جنگ و کینه مگرد | که نه هر جنگجوی را ظفر است | |
| فضل، خود همچو مشک، غماز است | علم، خود همچو صبح، پرده در است | |
| چون بنائی است پست، خود بینی | که نه‌اش پایه و نه بام و در است | |
| گفته‌ی بی عمل چو باد هواست | ابره را محکمی ز آستر است | |
| هیچگه شمع بی فتیله نسوخت | تا عمل نیست، علم بی اثر است | |
| خویش را خیره بی نظیر مدان | مادر دهر را بسی پسر است | |
| اگرت دیده‌ایست، راهی پوی | چند خندی بر آنکه بی بصر است | |
| نیکنامی ز نیک کاری زاد | نه ز هر نام، شخص نامور است | |
| خویشتن خواه را چه معرفتست | شاخه عجب را چه برگ و بر است | |
| از سخن گفتن تو دانستم | که نه خشک اندرین سبد، نه تر است | |
| در تو برقی ز نور دانش نیست | همه باد بروت بی ثمر است | |
| اگر این است فضل اهل هنر | خنکا آن کسی که بی هنر است |