| عالمی طعنه زد به نادانی | که بهر موی من دو صد هنر است | |
| چون توئی را به نیم جو نخرند | مرد نادان ز چارپا بتر است | |
| نه تن این، بر دل تو بار بلاست | نه سر این، بر تن تو درد سر است | |
| بر شاخ هنر چگونه خوری | تو که کارت همیشه خواب و خور است | |
| نشود هیچگاه پیرو جهل | هر که در راه علم، رهسپر است | |
| نسزد زندگی و بی‌خبری | مرده است آنکه چون تو بیخبر است | |
| ره آزادگان، دگر راهی است | مردمی را اشارتی دگر است | |
| راحت آنرا رسد که رنج برد | خرمن آنرا بود که برزگر است | |
| هنر و فضل در سپهر وجود | عالم افروز چون خور و قمر است | |
| گر تو هفتاد قرن عمر کنی | هستیت هیچ و فرصتت هدر است | |
| سر ما را بسر بسی سوداست | ره ما را هزار رهگذر است | |
| نه شما را از دهر منظوری است | نه کسی را سوی شما نظر است | |
| همه‌ی خلق، دوستان منند | مگسانند هر کجا شکر است | |
| همچو مرغ هوا سبک بپرم | که مرا علم، همچو بال و پر است | |
| وقت تدبیر، دانشم یار است | روز میدان، فضیلتم سپر است | |
| باغ حکمت، خزان نخواهد دید | هر زمان جلوه‌ایش تازه‌تر است | |
| همتراز وی گنج عرفان نیست | هر چه در کان دهر، سیم و زر است | |
| عقل، مرغ است و فکر دانه‌ی او | جسم راهی و روح راهبر است | |
| هم ز جهل تو سوخت حاصل تو | عمر چون پنبه، جهل چون شرر است | |
| صبح ما شامگه نخواهد داشت | آفتاب شما به باختر است |