| به پستی در، دچار گیر و داریم | ببالا، چنگ شاهین را شکاریم | |
| من اینجا چون نگهبانم و تو چون گنج | ترا آسودگی باید، مرا رنج | |
| تو هم روزی روی زین خانه بیرون | ببینی سحربازیهای گردون | |
| از این آرامگه وقتی کنی یاد | که آبش برده خاک و باد بنیاد | |
| نه‌ای تا زاشیان امن دلتنگ | نه از چوبت گزند آید، نه از سنگ | |
| مرا در دامها بسیار بستند | ز بالم کودکان پرها شکستند | |
| گه از دیوار سنگ آمد گه از در | گهم سرپنجه خونین شد گهی سر | |
| نگشت آسایشم یک لحظه دمساز | گهی از گربه ترسیدم، گه از باز | |
| هجوم فتنه‌های آسمانی | مرا آموخت علم زندگانی | |
| نگردد شاخک بی بن برومند | ز تو سعی و عمل باید، ز من پند |