| شرف گوهر اولاد نظام | ملک را باز شرف داد و نظام | |
| صاحب مملکت و خواجه‌ی عصر | نصار دین و نصیر اسلام | |
| بوالمظفر که به عون ظفرش | عدل شد ظلم و ضیا گشت ظلام | |
| آن پس از مبدع و پیش از ابداع | آن به از جنبش و پیش از آرام | |
| سیر امرش ببرد کوی صبا | ابر جودش ببرد آب غمام | |
| نهد ار قصد کند همت او | بر محیط فلک اعظم گام | |
| عدلش ار چیره شود بر عالم | دیده‌ی باشه شود جای حمام | |
| امنش ار خیمه زند بر صحرا | گرگ را صلح دهد با اغنام | |
| ای قضا داده به حکم تو رضا | وی قدر داده به دست تو زمام | |
| کند ار جهد کند دولت او | بر سر توسن افلاک لگام | |
| از پی کثرت خدام تو شد | حامل نطفه طباع ارحام | |
| ای ترا گردش افلاک مطیع | وی ترا خواجه‌ی اجرام غلام | |
| بنده را بنده خداوندانند | تا که در حضرت تست از خدام | |
| به قبولی که ز اقبال تو دید | مقصد خاص شد و قبله‌ی عام | |
| تا قیامت شرفی یافت ز تو | که به جایش نتوان کرد قیام | |
| گرچه از خدمت دیرینه‌ی او | حاصلی نیست ترا جز ابرام | |
| گر به درگاه تو آبی بودش | نام او پخته شود حکمت خام | |
| علم شعر زند بر شعری | در مدیح تو زند نظم نظام | |
| چون ریاضت ز تو یابد نشگفت | توسن طبعش اگر گردد رام | |
| هم در ایام تو جایی برسد | اگر انصاف بیابد ز ایام |