| جرم خورشید دوش چون گه شام | سر به مغرب فرو کشید تمام | |
| از بر خیمه‌ی سپهر بتافت | ماه رزین او چو ماه خیام | |
| چون طناب شفق ز هم بگسست | شب فرو هشت پرده‌های ظلام | |
| گفتیی چرخ پرده‌ی کحلیست | از پسش لعبتان سیم‌اندام | |
| به تعجب همی نظر کردیم | من و معشوق من ز گوشه‌ی بام | |
| گاه در دور و جنبش افلاک | گاه در سیر و تابش اجرام | |
| گفتیی مهرهای سیمابیست | بر سر حقه‌های مینافام | |
| این ز تاثیر آن نموده اثر | وان به تدبیر این سپرده زمام | |
| محدث صد هزار آرامش | لیکن اندر نهاده بی‌آرام | |
| نه یکی را بدایت و آغاز | نه یکی را نهایت و انجام | |
| تیر در پیش چهره‌ی زهره | از خجالت همی شکست اقلام | |
| زهره در بزم خسرو از پی لهو | به کفی بربط و به دیگر جام | |
| تیغ مریخ در دم عقرب | تخت خورشید بر سر ضرغام | |
| دلو کیوان در اوفتاده به چاه | ماهی مشتری رمیده ز دام | |
| توامان گشته در برابر قوس | سپر یکدگر به دفع خصام | |
| جدی مفتون خوشه‌ی گندم | بره مذبوح خنجر بهرام | |
| اسد اندر تحیر از پی ثور | کام بگشاده تا بیابد کام | |
| مایل یکدگر ز نیک و ز بد | کفه‌های ترازوی اقسام | |
| گه به جوی مجره در سرطان | خارج از استوا همی زد گام | |
| گه به کلک شهاب دست اثیر | به فلک بر همی کشید ارقام |