| متمن اسعد بن اسماعیل | آن به قدر و شرف عدیم عدیل | |
| هست خورشید آسمان جلال | هست مختار مهتران جلیل | |
| آنکه در خاک حلم او آرام | وانکه در باد حکم او تعجیل | |
| خاک با حلم او چو باد خفیف | باد با طبع او چو خاک ثقیل | |
| بر قدرش قصیر قامت چرخ | بر طبعش غدیر قلزم و نیل | |
| سخنش علم غیب را تفسیر | قلمش راز چرخ را تاویل | |
| نیست با عرض و طول همت او | پیکر آسمان عریض و طویل | |
| غاشیه‌ی همتش کشند همی | بر فلک جبرئیل و میکائیل | |
| نبود بر سخاوتش منت | نبود در کفایتش تعطیل | |
| ای بری عفو و عونت از پاداش | وی مصون عهد و قولت از تبدیل | |
| چرخ را رفعت تو گفته قصیر | برق را فکرت تو خوانده کلیل | |
| کوه با عزم محکم تو سبک | ابر با دست بخشش تو بخیل | |
| ای نهاده به خاصیت ز ازل | قدرت اکلیل چرخ را اکلیل | |
| فلک از رشک رتبت و شرفت | در ازل جامه رنگ کرده به نیل | |
| ملک از بهر نامه‌ی عملت | خویشتن وقف کرده بر تهلیل | |
| نیست اندر جهان کون و فساد | رزق را چون دل تو هیچ کفیل | |
| نیست اندر بیان باطل و حق | عقل را چون دل تو هیچ دلیل | |
| آفتاب از کف تو بخشد نور | همچو از آفتاب جرم صقیل | |
| ای نزاده ترا زمانه بدل | وی ندیده ترا ستاره بدیل | |
| تویی آن کس که در سخا آید | پشه‌ی تو به چشم گردون پیل |