| جرم خورشید چو از حوت درآید به حمل | اشهب روز کند ادهم شب را ارجل | |
| کوه را از مدت سایه‌ی ابر و نم شب | پر طرایف شود اطراف چه هامون و چه تل | |
| سبزه چون دست به هم درزند اندر صحرا | لاله را پای به گل در شود اندر منهل | |
| ساعد و ساق عروسان چمن را بینی | همه بربسته حلی و همه پوشیده حلل | |
| پیش پیکان گل و خنجر برق از پی آن | تا نسازند کمین و نسگالند جدل | |
| بر محیط فلک از هاله سپر سازد ماه | بر بسیط کره از خوید زره پوشد طل | |
| وز پی آنکه مزاجش نکند فاسد خون | سرخ بید از همه اعضا بگشاید اکحل | |
| هر کرا فصل دی از شغل نما عزلی داد | شحنه‌ی نفس نباتیش درآرد به عمل | |
| باد با آب شمر آن کند اندر بستان | که کند با رخ آیینه به سوهان مصقل | |
| وان کند عکس گل و لاله به گردش که به شب | عکس آتش بکند گرد تنور و منقل | |
| مرغزاری شود اکنون فلک و ابر درو | راست چونان که تو گفتی همه ناقه است و جمل | |
| میل اطفال نبات از جهت قوت و قوت | کرده یک روی بر اعلی و دگر در اسفل | |
| هر نماز دگری بر افق از قوس قزح | درگهی بینی افراشته تا اوج زحل | |
| به مثالی که به چیزیش مثل نتوان زد | جز به عالی در دستور جهان صدر اجل | |
| ناصر دین و نصیر دول و صاحب عصر | بلمظفر که دول یافت بدو دین و دول | |
| آنکه رایش دهد اجرام کواکب را نور | وانکه کلکش کند اسرار حوادث را حل | |
| آنکه داخل بود اندر سخنش صدق و صواب | همچو اندر کلمات عربی نحو و علل | |
| وانکه خارج بود از مکرمتش روی و ریا | همچو از معجزه‌های نبوی زرق و حیل | |
| طبع نامیزد بی‌رخصتش الوان حدوث | عقل نشناسد بی‌دفترش اکثر ز اقل | |
| زاید از دست و عنانش همه اعجال صبا | خیزد از پای و رکابش همه آرام جبل |