| ای کرده درد عشق تو اشکم به خون بدل | وی یازدم سرشته به مهر تو در ازل | |
| ای بی‌بدل چو جان بدلی نیست بر توام | بر بی‌بدل چه‌گونه گزیند کسی بدل | |
| گشتی به نیکویی مثل اندر جهان حسن | تا من به عاشقی شدم اندر جهان مثل | |
| ترسم که روز وصل تو نادیده ناگهان | سر برزند ز مشرق عمرم شب اجل | |
| دردا و حسرتا و دریغا که روز و شب | با صد دریغ و حسرت و دردم ازین قبل | |
| در مشکلی فکند مرا عشق تو که آن | جز کلک خواجه کس نکند در زمانه حل | |
| صدر امم امام طریقت جمال دین | لطف خدای و روح هنر مایه‌ی دول | |
| صدری که چون سخن ز سخنهای او رود | ادراک منهزم شود و عقل مبتذل | |
| سری بود مشاهده بی‌صورت و بی‌حروف | نطقی بود معاینه بی‌نحو و بی‌علل | |
| روح از نهیت آنکه مگر وحی منزلست | اندر فتد به سجده که سبحان لم‌یزل | |
| رایش فرو گشاده سراپرده‌ی فلک | قدرش فرو شکسته کله گوشه‌ی زحل | |
| در روح او دمیده قضا صدق چون یقین | در ذات او سرگشته قدر علم چون عمل | |
| با حزم او طریقت و دین فارغ از فتور | با عزم او دیانت و دین ایمن از خلل | |
| خورشید علم را فلک شرح و بسط او | بیت‌الشرف شدست چو خورشید را حمل | |
| ای در وقار حاکی اخلاق تو زمین | وی در ثبات راوی افعال تو جبل | |
| گر نز پی حسود تو بودی وقار تو | برداشتی ز روی زمین عادت جدل | |
| صافی‌ترست جوهرت از روح در صفا | عالی‌ترست منبرت از چرخ در محل | |
| در بحر علم کشتی علم تو می‌رود | بی‌بادبان عشوه و بی‌لنگر حیل | |
| در برق فکرتت نرسد ناوک عقول | در سمع خاطرت نشود عشوه‌ی امل | |
| نه راه همتت بزند رتبت جهان | نه آب عصمتت ببرد آتش زلل |