| خدای خواست که گیرد زمانه جاه و جلال | جمال داد جهان را به جود و جاه و کمال | |
| سپهر معنی مسعود کز قران سعود | نزاد مادر گیتی چو او ستوده خصال | |
| قضا توان و قدر قدرت و ستاره محل | زمانه بخشش و کان دستگاه و بحر نوال | |
| به جنب قدر رفیعش مدار انجم پست | به پیش رای مصیبش زبان حجت لال | |
| به نوک حامه ببندد ره قضا و قدر | به تیر نکته بدوزد لب صواب و محال | |
| گر ابر خاطر او قطره بر زمین بارد | به جای برگ زبان بردمد ز شاخ نهال | |
| چو رای روشن او باشد آفتاب سپهر | گر آفتاب امان یابد ز کسوف و زوال | |
| هلال چرخ معالیش منخسف نشود | از آنکه راه نباشد خسوف را به هلال | |
| سپر برشده را رای او به خدمت خواند | کمر ببست به جوزا چو بندگان به دوال | |
| ز حرص خدمت او سرنگون همی آیند | به وقت مولد از ارحام مادران اطفال | |
| ز شاخ بادرم آید کف چنار برون | گر از مهب کف او وزد نسیم شمال | |
| ترازویی که بدان بار بر او سنجند | سپهر کفه‌ی او زیبد و زمین مثقال | |
| ز حرص آنکه ازو سائلان سال کنند | همی سال بخواهد ز سائلان به سال | |
| ایا محامد تو نقش گشته در اوهام | و یا مثر تو وقف گشته بر اقوال | |
| خطر ندید هر آنکو ندید از تو قبول | شرف نیافت هر آنکو نجست با تو وصال | |
| تو آن کسی که سپهرت نپرورید نظیر | تو آن کسی که خدایت نیافرید همال | |
| زمانه سال و مه از خدمت تو جوید نام | ستاره روز و شب از طلعت تو گیرد فال | |
| تو آدمی و همه دشمنان تو ابلیس | تو مهدیی و همه حاسدان تو دجال | |
| به دست حزم بمالی همی مخالفت را | زمانه نیز نبیند چو تو مخالف مال | |
| اگرنه کین تو کفرست پس چرا دارد | سپهر خصم ترا خون مباح و مال حلال |