| به نیک طالع و فرخنده روز و فرخ فال | به سعد اختر و میمون زمان و خرم حال | |
| به بارگاه وزارت به فرخی بنشست | خدایگان وزیران و قبله‌ی آمال | |
| نظام مملکت و صدر دین و صاحب عصر | سپهر رفعت و قدر و جان عز و جلال | |
| محمدآنکه به اقبال او دهد سوگند | روان پاک محمد به ایزد متعال | |
| زمانه بخشش و خورشیدرای و گردون‌قدر | کریم‌طبع و پسندیده‌فعل و خوب‌خصال | |
| ببسته از پی حکمش میان زمین و زمان | گشاده از پی حمدش زبان نسا و رجال | |
| به گام عقل مساحت کند محیط فلک | به نور رای تصور کند خیال حیال | |
| بهجنب قدر بلندش مدار انجم پست | به پیش رای مصیبش زبان حجت لال | |
| به کینش اندر مضمر عنا و محنت و مرگ | به مهرش اندر مدغم بقا و نعمت و مال | |
| حواله کرد به دیوان و مهر و کینش مگر | خدای نامه‌ی ارواح و قسمت آجال | |
| به فر دولت او شیر فرش ایوانش | تواند ار بکند شیر چرخ را چنگال | |
| به حشمتش بکند دیده تیهو از شاهین | به قوتش بکند پنجه روبه از ریبال | |
| ز بیم او همه عمر استخوان دشمن اوست | چو از بخار دخانی زمین گه زلزال | |
| ز دست بخشش او حاکی است اشک سحاب | ز حزم محکم او راوی است سنگ جبال | |
| دلش ملال نداند همی به بخشش و جود | مگر ز بخشش و جودش ملول گشت ملال | |
| تو آن کسی که سپهرت نپرورید نظیر | تو آن کسی که خدایت نیافرید همال | |
| عنایتی بد و صلصال، اصل آدم و تو | از آن عنایت محضی و آدم از صلصال | |
| به قدر و جاه و شرف از کمال بگذشتی | درست شد که کمالیست از ورای کمال | |
| اگر به کوه برند از عنایت تو نشان | وگر به بحر برند از سیاست تو مثال | |
| در آن بنفشه به جای خاره‌ی صلب | وزین پشیزه بریزد ز پشت ماهی دال |