| در این ناوردگاه آن به که پوشی | ز دانش مغفر و از صبر جوشن | |
| چگونه بر من و تو رام گردد | چو رام کس نگشت این چرخ توسن | |
| مرو فارغ که نبود رفتگان را | دگر باره امید بازگشتن | |
| مشو دلبسته‌ی هستی که دوران | هر آنرا زاد، زاد از بهر کشتن | |
| بغیر از گلشن تحقیق، پروین | چه باغی از خزان بودست ایمن |